Του Σαββάτου

-έτσι σήμερα, μας προέκυψε ο Ρίμπο.
Μεγάλος παίχτης, τιμή για το πρωτάθλημα μας να τον έχει, τιμή για τον Ολυμπιακό, πρόσφερε πολλά στην ομάδα, αλλά…
Ο Ρίμπο είναι παίχτης, που στην Ελλάδα μπορεί να σου πάρει το πρωτάθλημα μόνος του.
Η ταπεινή μου όμως άποψη είναι ότι στην Ευρώπη με αυτόν τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα παραπάνω. Αν η διοίκηση της ομάδας, τα βρει μαζί του και τελικά παραμείνει, θυμηθείτε το, ότι θα δούμε σχεδόν μια από τα ίδια πάλι στην Ευρώπη.
Λέω σχεδόν, γιατί εξαρτάται και από τι μεταγραφές θα κάνουμε και όταν λέω Ευρώπη, δεν εννοώ τίποτα προκρίσεις και τελικούς UEFA, αλλά μια ανταγωνιστική ομάδα που θα μπαίνει στο γήπεδο να παίζει μπάλα και να παλεύει όλα τα παιχνίδια με παίχτες που θα τρέχουν όλοι για 90 λεπτά και όχι να τρέχουν οι μισοί και οι άλλοι μισοί να υπογράφουν αυτόγραφα και να δίνουν συνεντεύξεις.
Δυστυχώς για τον Ρίμπο οι “μέσοι” των ομάδων που παίζουν στο Champions League είναι τρεις φορές πιο γρήγοροι και τρέχουν και μερικά χιλιόμετρα παραπάνω από αυτόν. Η Ευρώπη δεν είναι Ελλάδα για να κάνει την πλάκα του περπατώντας.
Αν του αρέσει λοιπόν η χώρα μας και θέλει να μείνει για να παίζει στο Champions League, να παίζει λίγα παιχνίδια το χρόνο, να κάνει τον τραυματία όποτε θέλει (όπως μέχρι τώρα), να επιλέγει τα παιχνίδια που θα παίζει και να λατρεύετε σαν θεός, ας αφήσει τους εκβιασμούς και να συμβιβαστεί με την πρόταση που θα του κάνουν. Όχι μονά ζυγά δικά του.
Αλλιώς στο καλό και ευχαριστούμε.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν και η βασική αιτία που έφυγε ο Μπάγιεβιτς. Ο μοναδικός προπονητής με τον οποίο είδε προκοπή στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός.
Στραβός, κουτσός, ανάποδος, κομπλεξικός ή ότι άλλο θέλετε, η ιστορία δεν αλλάζει.

-άκου συνέντευξη τύπου.
Και μάλιστα την παραμονή της ήδη, ιδιαίτερης και δύσκολης φιέστας.

-άκου εκβιασμό.
Και μάλιστα από τον άνθρωπο στον οποίο, ο Ολυμπιακός του έδωσε τα πάντα και του έκανε και όλα τα χατίρια.

-αν ήμουν Κόκκαλης, ο βραζιλιάνος θα ήταν τώρα στο αεροδρόμιο.

-αν, λέω αν, είναι να διαλέξω, ανάμεσα σε ένα Τούρκο παιχτάρα με κίνητρο, 25 χρονών και ένα Βραζιλιάνο δημοσιοσχεσίτη, πρώην παιχταρά, 35 χρονών, τι θα πρέπει να διαλέξω ;

Εμένα δεν με νοιάζει να πουλάει φανέλες ο παίχτης, με νοιάζει να τρέχει και να προσπαθεί για την ομάδα μέχρι να σφυρίξει το κοράκι.